Wednesday, June 27, 2012

Μάρτυρας δολοφονίας


                                                      
Μέσα στη μέση της μέρας. Μια στιγμή. Ακίνητη στο χρόνο.
Αποτυπωμένη σε ένα παράλληλο σύμπαν. Για πάντα.
Μεγιστοποιημένη.
Το εκτελεστικό απόσπασμα παραταγμένο. Ο κόσμος από κάτω.  
 Λάμψη. Επαναλαμβανόμενη. Πυρ κατά βούλησιν.
 Κοινή ταυτόχρονη αντίδραση του πλήθους. Κράτημα ανάσας. Στο στομάχι. Οι σφαίρες έχουν του καθενός το όνομα γραμμένο πάνω τους. 
Τιιιιιιιιιιι?
Ησυχία!  Η εντολή.
Ακίνητοι ..η  στιγμή, οι άνθρωποι.  
Όπως μετά από ένα βομβαρδισμό. Υπάρχει μια στιγμή αβάσταχτης σιωπής. Όταν κατακάθεται η σκόνη από τούβλα, σίδερα, κρεβάτια, νιπτήρες, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινα κορμιά. Διαμελισμένα. Όλα.
 Ένα δευτερόλεπτο πριν ξεσπάσει ο Θρήνος.
Διπλωμένος στα δύο. Κρατάς το στομάχι. Έτοιμο να βγει απ’  το στόμα .
Το εκτελεστικό απόσπασμα, μόνο, όρθιο. Nικητής. Ελέω θεού. Και στο όνομα του οποιουδήποτε λαού. Με την μεγαλοψυχία του κυρίαρχου. 
 Τα λόγια έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ’τις σφαίρες. Ιδίως όταν κάποιοι πιστεύουν ότι τους δόθηκε η εξουσία να τα χρησιμοποιούν σα σφαίρες.
Συνωστίζεσαι στο πλήθος. Να κρυφτείς. Να κρύψεις τη Ντροπή.
Άντρες με μπλε σκούρες στολές. Πάνοπλοι. Μέσα στους άλλοτε ναούς. Βρίζουν εντολές.  Βγείτε έξω.
Τρέχεις. Κατεβαίνεις τις σκάλες.  Κυνηγημένος. Μη ξέροντας αλήθεια που πατάς. Τρέχεις. Στ’ αυτιά σου ακόμα η κραυγή. Υπάρχει Θεός εδώ?

                                                                 -----------------------------

Δεν ξέρω πώς νιώθουν αυτοί που συμμετέχουν σε μια θανατική εκτέλεση.
 Δεν ξέρω πώς νιώθει ο δολοφόνος μπροστά στο θύμα του.
Δεν ξέρω πώς νιώθει ο δικαστής μπροστά στον καταδικασμένο του.
Κάποιον που δεν ξέρει την γλώσσα που του μιλάει.
Κάποιον πού ήρθε στην χώρα ‘του’, του δικαστή δηλαδή τη χώρα,  ψάχνοντας να γλυτώσει απ’ τη δικιά του, του καταδικασμένου δηλαδή.  Κι αυτό είναι το έγκλημά του.
Που τον κοιτάει αποσβολωμένος. Ανίκανος να καταλάβει.
175 χρόνια του λέει. Και..πού’ σαι..μην ανησυχείς..μόνο εικοσιπέντε μπορείς να κάτσεις.
Δεν επιτρέπεται να κρατηθείς περισσότερο.
Εδώ δεν είμαστε τριτοκοσμική χώρα.
              
Δεν ξέρω πώς νιώθουν όλοι αυτοί, που παρακολουθούν μια τέτοια σκηνή.
Πραγματική ή φανταστική. Και κρατάν κλεισμένα τα στόματα.
Ξέρω πώς νιώθω εγώ.
Τόσο μα τόσο μικρούλα.
Τόσο μα τόσο αδύναμη.
Τόσο μα τόσο βουβή.
Και τρέχω πίσω στην πηγή. Σκέφτομαι να τρέξω γρήγορα να φτάσω στη μάνα.
Τόσο μα τόσο τρομοκρατημένη.
Σκέφτομαι μη χάσω την μάνα.. που είναι η Αγάπη.
 Πώς θα μπορώ να ισορροπήσω τέτοιο μίσος στον κόσμο?