http://www.wikihow.com/Make-a-Waterfall-Bong

More DIY videos at 5min.com

if you care and, of course know how, contribute in the better presentation and form of this article, you can go to the above url and do it..

can or will you answer this please?

Δεν θυμάμαι που ακριβώς το βρήκα αυτό, αλλά αφού κυκλοφορεί έτσι πάει να πει ότι δεν θα παρεξηγηθεί κανείς που το χρησιμοποιώ..για πείτε μου λοιπόν, άν δεν θα είχατε το Φόβο, τι θα σας τραβούσε η Ψυχούλα σας να κάνετε? ειλικρινά..

η πιό όμορφη καρδιά!!!

Δείτε ή διαβάστε αυτή την ομορφιά..έτσι για να γιάνει η καρδιά μας..χρειάζεται που και που..η ομορφιά..
Most Beautiful Heart

One day a young man was standing in the middle
of the town proclaiming that he had the most
beautiful heart in the whole valley. A large
crowd gathered and they all admired his heart
for it was perfect.
There was not a mark or a flaw in it.
Yes, they all agreed it truly was the most
beautiful heart they had ever seen.
The young man was very proud and boasted
more loudly about his beautiful heart.
Suddenly, an old man appeared at the front of
the crowd and said, "Why your heart is not
nearly as beautiful as mine."

The crowd and the young man looked at the
old man's heart. It was beating strongly,
but full of scars, it had places where pieces
had been removed and other pieces put in, but
they didn't fit quite right and there were
several jagged edges. In fact, in some places
there were deep gouges where whole pieces
were missing.
The people stared -- how can he say his heart
is more beautiful, they thought?
The young man looked at the old man's heart
and saw its state and laughed.

"You must be joking," he said.
"Compare your heart with mine, mine is perfect
and yours is a mess of scars and tears."

"Yes," said the old man, "Yours is perfect
looking but I would never trade with you.
You see, every scar represents a person to
whom I have given my love - I tear out a piece
of my heart and give it to them, and often
they give me a piece of their heart which fits
into the empty place in my heart, but because
the pieces aren't exact, I have some rough edges,
which I cherish, because they remind me of the
love we shared. "Sometimes I have given pieces of my heart
away, and the other person hasn't returned
a piece of his heart to me. These are the
empty gouges -- giving love is taking a chance.

Although these gouges are painful, they stay open,
reminding me of the love I have for these people too,
and I hope someday they may return and fill the
space I have waiting. So now do you see what true beauty is?"
The young man stood silently with tears running
down his cheeks. He walked up to the old man,
reached into his perfect young and beautiful heart,
and ripped a piece out. He offered it to the old
man with trembling hands.
The old man took his offering, placed it in his heart
and then took a piece from his old scarred heart and
placed it in the wound in the young man's heart.
It fit, but not perfectly, as there were some jagged edges.
The young man looked at his heart, not perfect
anymore but more beautiful than ever,
since love from the old man's heart flowed into his.
They embraced and walked away side by side.
~ The End ~

χαράματα, 5 το πρωί..μπροστά στον κομπιούτερ..

Εχω μιά εφαρμογούλα απ'το γιαχού στην επιφάνεια εργασίας μου, και μιά απ'τις εκφάνσεις της είναι κάτι που το λένε santorini caldera cam και είναι αυτό που λέει ακριβώς..ανοίγω ένα παράθυρο, όποτε θέλω, στην σαντορίνη κι αφήνω το μυαλό μου να περιδιαβεί στην οία, στα φυρά, στην περίσσα, με το μηχανάκι στον παραλιακό από κάτω, αφήνομαι να νιώσω το αεράκι στα μαγουλά μου, να μυρίσω τις μυρουδιές της θάλασσας και του νησιού και έχω πετύχει μερικά απ'τα ηλιοβασιλέματα της σαντορίνης..εκεί μπροστά μου..στον υπολογιστή..είναι ένα παράθυρο εσωτερικής γαλήνης..ισορροπίας.. Τώρα λοιπόν..λίγο πριν κλείσω για το 'βράδυ'..πέντε το πρωί..πάτησα..είναι σκοτάδι..πίσσα..αλλά στο βάθος είναι ένα μικρό μικρό φως..που κινείται αργά..πολύ αργά..ένα πλοίο! ένα καράβι!
πόνεσε η καρδιά μου απ'την επιθυμία που ένιωσα..πόσο θα ήθελα να είμουνα μέσα σ'αυτό το καράβι..χαμένη μέσα στην νύχτα και την ησυχία του αιγαίου..χαμένη μέσ'τον κόσμο..σ'ένα καράβι μέσ'την νύχτα..ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι φωτός μέσα στο σκοτάδι..και να πάω..να πάω..να πάω..χωρίς να ελπίζω και χωρίς να φοβάμαι τίποτα..απλά να ακούω τη θάλασα να χτυπάει τα πλαινά του καραβιού..τίποτα άλλο..απεραντοσύνη..

κάποιες σκέψεις με αφορμή το πάσχα και καθυστερημένες ευχές..

Χριστέ μου όταν γυρνάει ο τροχός της Ιστορίας και μπλέκεται μ’εκείνον της Μοίρας, μια δύναμη που δεν αναστρέφεται από τίποτα κι από κανένα..ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μέχρι το τέλος της ζωής μας..δεν ελέγχουμε τίποτα στις μικρές ζωές που μας έχουν εγκλωβίσει και δεχτήκαμε τα τείχη γύρω μας με ανακούφιση και με ένα αίσθημα ναρκισσισμού, που τι καλά τα καταφέραμε κι είμαστε ασφαλείς μέσα στα τείχη μας, και γύρω μας λυσσομανάν αδυσώπητοι ανεύθυνοι γύπες διψασμένοι για χρήμα και δύναμη, τυφλοί μπροστά στην ανθρώπινη ύπαρξη, αφιονισμένοι απ’την ίδια τους την μανία για υπεροχή και επικράτηση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ίσως δεν είναι μακρυά η ώρα που θα δούμε τα τραίνα του φασισμού πάλι φορτωμένα με κάποιους καινούργιους καταραμένους και άνθρωποι θα πεθαίνουν αβοήθητοι και άλλοι άνθρωποι δίπλα τους θα σφίγγουν τα δόντια και τον λυγμό στο στήθος γιατί δεν θα μπορούν ούτε το χέρι ν’απλώσουν , αλλά και να τ’απλώσουν δεν θα αλλάξει τίποτα..
Και θα χρειαστεί να περάσουν ξανά οι καταιγίδες του χρόνου , άγριες και θυμωμένες, γιατί πάντα ξεχνάμε, γιατί πάντα επιλέγουμε να μη θυμόμαστε, και θα σαρώνουν, ανεμοστρόβιλοι σκόνης και δεμάτια ξερόχορτα στην έρημο της ψυχής μας, μέχρι να συναντήσουν ένα πρωινό αθώο, μια ανατολή καινούργια και λαμπερή σαν την πρώτη αυγή του χρόνου ξανά και ξανά θα αρχίσει μια νέα πορεία..προς τη φθορά ξανά, αλλά θα είναι νωρίς και στην αρχή είναι θεμιτό και απαραίτητο να μην υπάρχουν μνήμες..
Αλλά οι μνήμες υπάρχουν, ραμμένες στο κύτταρο, ζυμωμένες στο χώμα και κάποτε ξυπνάν..και πληρώνουν..όλα όσα ξεχάστηκαν κι όλα όσα θυμούνται.. αρχίζουν σαν ένα σπίρτο που ανάβει στο σκοτάδι, τσάφ..και γίνονται άγριες πυρκαγιές που κατατρών και εξαγνίζουν μέχρι το κόκκαλο..
Επειδή μας εκπαιδεύουν να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε , επειδή αφηνόμαστε να μας αμβλύνουν την επαφή και τα δεσμά που μας δένουν με τη γη, με τον αέρα, με τις εποχές, με τις νύχτες, με τα όνειρά μας, δεν είμαστε πιά σίγουροι τι είναι αυτό που αισθανόμαστε και αν είναι αλήθεια..νιώθω ότι ζούμε στο τέλος μιάς μεγάλης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας..τόσοι αιώνες τώρα..τόσοι πολλοί που από την προηγούμενη μόνο κάτι ψίθυροι έχουν μείνει..για κάποια χαμένη ατλαντίδα.. για έναν πλανήτη που διεράγη… Πάντα ανώνυμα ανθρώπινα κορμιά, ανθρώπινες ψυχές συνθλίβονταν ανάμεσα στις μυλόπετρες του χρόνου και της ιστορίας, αίμα στάζει η ιστορία της ανθρωπότητας.. Ολους αυτούς τους αιώνες η πάλη είναι η ίδια..η επικράτηση, η εξουσία..η ύλη..να αποκτήσουμε..να κατακτήσουμε..να έχουμε..
Τι καταφέραμε?
Κάθε μέρα, σήμερα, μετά από τόσους αιώνες ‘πολιτισμού’ εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν, ακυρώνοντας καθημερινά με τον θάνατό τους τον δήθεν πολιτισμό της ανθρώπινης φυλής.. πεθαίνουμε είτε από πείνα και δίψα, είτε από αρρώστια..και τα δύο αποδεικνύουν χωρίς καμμία επεξήγηση πόσο λίγα καταφέραμε με τον πολιτισμό μας.. για το πρώτο ιδίως δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο να λεχθεί..δίπλα στους ουρανοξύστες με τα πολυτελή γραφεία, ξενοδοχεία, δίπλα στα φανταχτερά αυτοκίνητα, υπάρχει ένα παιδί που πεθαίνει κάθε λεπτό της μέρας από δίψα και πείνα..
Όσο για την αρρώστια, σε ότι καταφέραμε πραγματικά να θεραπεύσουμε, δημιουργήσαμε δίπλα της μια άλλη δυνατότερη για την οποία δεν έχουμε θεραπεία..με την οποία, εκατομμύρια άνθρωποι, κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, κάθε λεπτό της μέρας, πεθαίνουν με τσακισμένο απ’τον πόνο πνεύμα..
Πες ότι αύριο τελειώνουν όλα, άξαφνα..απ’το ένα λεπτό στο άλλο..όπως όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει και το ένα λεπτό είναι εδώ και το άλλο, απλά, δεν είναι..πες ότι, όλα τελειώνουν..και αφού περάσει ο πλανήτης τον Χρόνο που θα χρειαστεί για να επουλώσει τις πληγές που του άνοιξε ο Πολιτισμός, όταν κάποια στιγμή ξεκινήσει η επόμενη Περιπέτεια, τι θα είναι αυτό που θα έχει επιβιώσει? Ποια στοιχεία είναι αυτά που θα βρούν οι επόμενοι που θα τους κάνουν να πιστέψουν ότι εδώ υπήρχαν πριν και κάποιοι άλλοι κι ότι πέτυχαν αυτό, άφησαν παρακαταθήκη αυτό, αυτή είναι η Κληρονομιά ενός προηγούμενου, μεγάλου (?) πολιτισμού..τι θα είναι αυτό άραγε?
Το στοιχείο που θα δικαιώσει τον Πόνο, το στοιχείο που θα δικαιώσει το Αίμα όλων των αιώνων, όλων των ανθρώπων και του καθενός μας χωριστά?
Μιάς και είναι γνωστό, μας το είπε κι ο Χριστός, ότι ο ένας και ο κόσμος συνδέονται άρρηκτα. Η ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία του καθενός μας και η ιστορία του καθένα μας είναι η ιστορία του κόσμου. Λίγο ως πολύ. Οι αναλογίες και η τήρησή τους ή μη είναι αυτό που κάνει την διαφορά απ’τον έναν στον άλλον.
Αλλοι είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους προς την ιστορία και τους άλλους, άλλοι είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους μόνο προς τον εαυτό τους, άλλοι και με τις δυό, άλλοι με καμμία..
Αυτά τα πράγματα καθορίζουν και την προσωπικότητα και την πορεία μας πάνω στη γη. Αφήνουν ή δεν αφήνουν σημάδι. Ανάλογα με τις επιλογές του καθενός μας. Ο καθείς είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Και τις συνέπειες των επιλογών αυτών. Με τις οποίες ζούμε όλοι τις ζωές μας.
Γι’αυτό είπα να πάψω να γκρινιάζω και να κρίνω πιά τους πάντες και τα πάντα, λες και είμαι η τέλεια, με τις σωστές επιλογές και με την άψογη ζωή, λες και μπορώ να δώσω σε κανέναν τα φώτα μου.
Αυτό το γραπτό ξεκίνησε για να ανεβεί και ίσως και να δημοσιευτεί το Πάσχα, μια και τόχω συνήθεια κάθε γιορτές, να γράφω κάτι στον τοπικό τύπο. Φέτος δεν το έκανα. Για τον λόγο που αναφέρω παραπάνω. Γενικά τις γιορτές αισθάνομαι θλιμμένη, όπως και πολλοί άλλοι, και πίσω απ’αυτό κρύβομαι κι εγώ. Αλλά φέτος μια φωνή μέσα μου με κρίνει πολύ αυστηρά..και δεν μπορώ να της ξεφύγω.. Γι’αυτό καλύτερα, να κοιτάξω κι εγώ, όπως όλοι μας, να φτιάξω τη ζωή μου και τον εαυτό μου λίγο όπως ονειρεύτηκα ότι θα είναι και τα δυό, κι ύστερα να βγω να παραστήσω τον διδάσκαλο..Κι απ’ ότι καταλαβαίνω θα χρειαστεί να παλέψω πολύ..ποτέ δεν σταματάει αυτή η πάλη λοιπόν..
Ετσι, σας ζητώ συγγνώμη που δεν σας ευχήθηκα καλό πάσχα μέσα απ’το μπλογκ μας, ελπίζω να περάσατε καλά και ελπίζω να τα βρείτε καλύτερα με τον εαυτό σας και με τους γύρω σας από μένα, και αφού γυρίσετε από τις πασχαλινές σας διακοπές εύχομαι αυτό που θα βρείτε να είναι καλύτερο και να σας γεμίζει πιο πολύ απ’αυτό που αφήσατε..Πάντως, αυτό που πραγματικά θέλω να πω και στον εαυτό μου και σε όλους, είναι αυτή η ευχή, μέσα απ’την καρδιά μου: μακάρι να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και μακάρι να μπορέσουμε να κρατήσουμε την αγάπη όταν και όπου την βρούμε..
Με αγάπη..

Club VAIO | Διασκέδαση | Διαγωνισμοί | Europe's Top Spots

Club VAIO | Διασκέδαση | Διαγωνισμοί | Europe's Top Spots

Blogged with the Flock Browser