For the Poetry's Day - Για την μέρα της Ποίησης.

Σήμερα, 21 του Μάρτη, ήταν η μέρα αφιερωμένη στην Ποίηση. Εδώ, στην πόλη μου συμετείχα και σε μιά μικρή αλλά πολύ τρυφερή εκδήλωση προς τιμήν της ποίησης λοιπόν, και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το μέγεθος της συμμετοχής του κόσμου..Πολλοί άνθρωποι πήραν το βήμα και διάβασαν ένα ποίημα της επιλογής τους. Εχουμε, είναι γεγονός ένα θεματάκι με την ποίηση οι έλληνες, αγαπάμε ποίηση, μέχρι σημείου 'ψώνιου' μερικές φορές. Αλλά καλά κάνουμε, εγώ θα είμουνα η τελευταία που θα απαξίωνα κάτι τέτοιο ακόμα κι αν ήταν ψώνιο. Εκείνο που θα απαξίωνα όμως, και σε σχέση με την ποίηση και σε σχέση με όλες τις εκφάνσεις της ζωής, είναι εκείνο το παραφούσκωμα του παγωνιού, το fatsi mare που λέμε κι εμείς οι βλάχοι..απεχθάνομαι τους υπερφίαλους ανθρώπους, τους δήθεν, κάτι γραβατωμένους δυσκοίλιους τύπους που έχουν 'βαρύνουσα' γνώμη πάνω σ'όλα..το λέω αυτό γιατί και σ'αυτή την εκδήλωση κάποιος βρέθηκε, πάντα κάποιος θα βρίσκεται θα μου πείτε, πως να αποφύγεις την μετριότητα και την ανοησία, να εκφέρει άποψη για τον Ρεμπώ. Κάποιος που αποκαλεί τον εαυτό του ποιητή, 'ποιητή εκ του προχείρου, έχων την μορφήν του χοίρου' που θα έλεγε και ο φίλος μου ο Σουρής. Εγραψε λέει πράγματα σε ηλικία 20 χρονών που άλλοι δεν γράφουν ούτε στα γεράματά τους, λες και η ποίηση έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά αμέσως μετά κατάντησε λαθρέμπορος, παρίας, ναρκομανής μέχρι του σημείου να πεθάνει από ναρκωτικά..έ, τέτοια ανάλυση για τον Ρεμπώ δεν μού'λαχε να ξανακούσω..πιό πολύ με πείραξε που κανείς δεν αντέδρασε, ούτε εγώ, παρά καθυστερημένα, και τώρα με τρώει, γι'αυτό γράφω αυτό που γράφω, για να το βγάλω από μέσα μου και να βεβαιωθώ ακόμα μιά φορά για το αναντίρρητο γεγονός , ανέκαθεν η μετριότητα σκότωνε και πάντα θα σκοτώνει την ιδιοφυία..τι να έκανε κι ο Ρεμπώ βρε καημένε, αφού έφτασε εκεί που έφτασε? να βάλει τα καλά του και να περιφέρεται και να καυχιέται περιστοιχιζόμενος από αυλοκόλακες και γλύφτες? αναρωτήθηκες ποτέ πως έφτασε εκεί που έφτασε? τι είδε, τι άκουσε, τι ένιωσε, μέσα από τι πέρασε, πόσο πόνο, πόση απελπισία, πόσο σκοτάδι και πόσο φώς..καίει και το φως..πως μπορεί να ξέρεις τι πόρτες άνοιξε, τι δρόμους βρήκε και πόσο λίγο μπορεί να ενδιαφέρει από κείνο το σημείο και μετά η καλοπέραση και το βόλεμα? ή μάλλον τα υποψιαζόμαστε όλα αυτά γι'αυτό και υποκλινόμαστε, ταπεινά κι ευλαβικά και σεβόμαστε ό, τι επιλογή κι αν έκανε γιατί την κέρδισε και κάτι παραπάνω..χρωστάμε κιόλας, σαν ανθρωπότητα..γι'αυτό, βρε ανθρωπάκο που λέει και ο Ράιχ, αποφασίσαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να σε ξεκουνήσει απ'την καθημερινότητά σου αλλά τουλάχιστον μη προσπαθείς να τα κατεβάσεις όλα στο μικρονοικό σου επίπεδο..τέλος..τόβγαλα από μέσα μου και δεν θα ξανα ασχοληθώ..και θα μπορέσω απερίσπαστη να γιορτάσω την μέρα της ποίησης..μιά από τις μέρες που δέχομαι παρόλο που γενικά αντιδράω στην κατοχύρωση αυτών των ημερών, μιά για το ένα μιά για το άλλο, λές και δεν μπορεί η κάθε μέρα να είναι αφιερωμένη ανά πάσα στιγμή σε όλα τα σημαντικά και όμορφα πράγματα που θάπρεπε να γεμίζουμε τις μέρες μας και όχι μόνο όταν κάποιος εκ των άνω μας το καθορίζει..τέλος πάντων, για να δείτε ότι δεν είμαι για όλα αρνητική, σας αφιερώνω την δική μου συμβολή στην μέρα της Ποίησης..