Ευτυχώς έπεσε η νύχτα τελικά..

Ευτυχώς έπεσε η νύχτα τελικά. Ολη μέρα φυσούσε ένας καυτός λίβας. Λίβας του Αυγούστου. Ολος ο Αυγουστος φέτος ήταν καυτός. Καυτός και στις μέρες του, καυτός και στην ψυχή μας. Εκείνα τα καυτά ατέλειωτα μεσημέρια, που λές κι έχει σταματήσει ο χρόνος στον αντικατοπτρισμό του δρόμου παρά πέρα..τόσο που ως κι οι πεθαμένοι υποφέρουν..τους νοιώθεις..είναι καρφωμένοι συνέχεια στη σκέψη σου..που είναι ? Λείπουν.
Είναι στιγμές που δεν αντέχεις..λιγώνει η καρδιά..πλαντάζει..και κάνεις κουράγιο..σιωπηλά..καμμιά φορά κάποιο δάκρυ..έτσι είναι..λίπασμα για τη γη είμαστε όλοι..δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσει η ώρα που θα μετράω τα χρόνια που μου μένουν..να ζήσω..τόσο γλυκιά και τόσο πικρή η γεύση της ζωής..
Ακούγεται ένας σκύλος να γαυγίζει συνέχεια μέσα στο σκοτάδι..οι γρύλοι..τώρα όλα ησυχάζουν..καταλαγιάζουν.. η γή παίρνει βαθιές ανάσες..τα δέντρα θροίζουν ..όλα ετοιμάζονται να ξαναγεννηθούν το χάραμα..μονάχα ο άνθρωπος ακουλουθεί απαρέγκλιτα την πορεία προς την φθορά..δεν υπάρχει επιστροφή..τουλάχιστον να είναι τόσο γεμάτες οι ώρες όπως όταν σιωπάς και εναρμονίζεσαι με τα πάντα γύρω σου..και το μόνο που ζητάς είναι να πεθάνεις σα δέντρο..και να φυτέψεις κι ένα δέντρο πριν πεθάνεις..τώρα ακούγεται και κάποιο κρουστό κάπου μέσ’τη νύχτα ..το ακούω σχεδόν κάθε βράδυ αυτό το μακρυνό τύμπανο..τι είναι ..και ποιος το χτυπάει? Και λές να σημαίνει τίποτα?
Όλα κάτι σημαίνουν..μόνο που είμαστε τόσο εγωιστικά απορροφημένοι στην καθημερινότητα που χάνουμε την επαφή με την ουσία..όχι, δεν είναι οι δικοί μας κανόνες το πιο απαραίτητο πράγμα πάνω στον πλανήτη..είναι απαραίτητοι, αλλά όχι ότι πιο πολύτιμο πάνω του..είναι άλλα τα σημαντικά και τα σπουδαία..κι είναι λίγοι αυτοί του είδους μας που ανακαλύπτουν κάποια άκρη..που ανασηκώνουν λίγο το πέπλο των μυστικών του σύμπαντος..
Την νύχτα που ούρλιαζε η μάνα μου στον ύπνο της, έπρεπε να καταλάβω ότι η μαρίκα είχε αφήσει την ψυχή της ελεύθερη..να ενωθεί με αυτόν που της την δάνεισε..κι έστελνε σήμα σ’αυτούς που αγαπούσε πιο πολύ..στην αρχή νόμισα ότι ήταν γάτα ή σκύλος και η πρώτη σκέψη ήταν «θάνατος»..μετά τρόμαξα..φοβήθηκα για τον δικό μου άνθρωπο..έτσι είμαστε..και μετά..το βράδυ που ξύπνησα στην αλόννησο και είπα στον τούλη «έπρεπε να βάλουμε κι ένα πορτοκαλί τούλι» και είχα δεί εκείνη την πάλευκη κουνουπιέρα να αστράφτει μέσα στο άπειρο, έπρεπε να καταλάβω ότι το σύμπαν έκανε την κηδεία μιάς ψυχής..της ψυχής της θείας μου..
Δεν μπορώ να γράψω όμως ακόμα γι’αυτό…πονάει πολύ..οι πληγές δεν πιάνονται αμέσως με τα χέρια..πρώτα πρέπει να κλείσουν για να μπορέσεις να τις αγγίξεις λίγο..
Μόνο για τον πατέρα μου δεν είδα τίποτα. Δε χρειάστηκε. Ολο μου το είναι ήξερε. Χάθηκε η γή κάτω απ’τα πόδια μου. Μόνο στον τούλη είπα « δεν θέλω να τα ζήσω αυτά που έρχονται» . Ηταν ακόμα στο νοσοκομείο ο πατέρας μου. Μετά τα γεγονότα λειτουργούν σα ναρκωτικά. Είσαι αναγκασμένος να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα, άσχετα αν η ψυχή σου θέλει να πέσει κάτω, στο χώμα, και να κλάψει μέχρι να λιώσει.. Πρέπει να ντυθείς, πρέπει να χαιρετήσεις, πρέπει να…και ας είσαι πιά όχι ο μισός άνθρωπος..έχει φύγει το πιο γλυκό, το πιο καλό, το πιο στητό κομμάτι του εαυτού σου..και μετά..
Υποκρίνεσαι..ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς τις ρίζες σου…σαν το δέντρο εκείνο στην παραλία στην αλόννησο που είχε γραπατσωθεί στο χώμα..στο χώμα που είχε πάθει καθίζηση απ’το κύριο μέρος του βουνού κι είχε κατέβει μέχρι κάτω στην παραλία..κάπως έτσι..
Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι δημιουργούν οικογένειες..για ρίζες..ζείς όσο υπάρχουν άνθρωποι που σ’αγαπούν και σε νοιάζονται σ’αυτόν τον κόσμο..πρέπει να είναι πολύ δυνατοί άνθρωποι οι άνθρωποι που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρέθηκαν μόνοι στη ζωή και αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν μόνοι και να παλέψουν μόνοι.. όταν πιά δεν θα υπάρχει κανένας δικός σου στην γη να σε θυμάται, τότε πεθαίνεις αλήθεια..
Εκτός αν φυτέψεις ένα δέντρο..το δέντρο είναι η δυνατότερη ρίζα για όλους μας.. για τα βουνά, για τα νησιά, για τους ανθρώπους ..για τη ζωή..για τον πλανήτη..τα μπαομπάμπ του μικρού πρίγκηπα..ένας πλανήτης με μπαομπάμπ..αυτό είναι ο καθένας μας..αν είναι τυχερός και δυνατός..αλλά έτσι η αλλιώς, πάντα θα χρειάζεται ένας μικρός πρίγκηπας να τα φροντίζει. Να τα κλαδεύει , να τα ποτίζει, να τα φυλάει απ’τον ήλιο, όπως το μικρό λουλούδι..άλλος λίγο, άλλος πολύ, όλοι χρειαζόμαστε ένα χέρι να μας φροντίζει, να μας ποτίζει, να μας φυλάει μη μας κάψει ο ήλιος, ο καυτός…ο ήλιος του αυγούστου..ο ήλιος της ζωής μας..