χαράματα, 5 το πρωί..μπροστά στον κομπιούτερ..

Εχω μιά εφαρμογούλα απ'το γιαχού στην επιφάνεια εργασίας μου, και μιά απ'τις εκφάνσεις της είναι κάτι που το λένε santorini caldera cam και είναι αυτό που λέει ακριβώς..ανοίγω ένα παράθυρο, όποτε θέλω, στην σαντορίνη κι αφήνω το μυαλό μου να περιδιαβεί στην οία, στα φυρά, στην περίσσα, με το μηχανάκι στον παραλιακό από κάτω, αφήνομαι να νιώσω το αεράκι στα μαγουλά μου, να μυρίσω τις μυρουδιές της θάλασσας και του νησιού και έχω πετύχει μερικά απ'τα ηλιοβασιλέματα της σαντορίνης..εκεί μπροστά μου..στον υπολογιστή..είναι ένα παράθυρο εσωτερικής γαλήνης..ισορροπίας.. Τώρα λοιπόν..λίγο πριν κλείσω για το 'βράδυ'..πέντε το πρωί..πάτησα..είναι σκοτάδι..πίσσα..αλλά στο βάθος είναι ένα μικρό μικρό φως..που κινείται αργά..πολύ αργά..ένα πλοίο! ένα καράβι!
πόνεσε η καρδιά μου απ'την επιθυμία που ένιωσα..πόσο θα ήθελα να είμουνα μέσα σ'αυτό το καράβι..χαμένη μέσα στην νύχτα και την ησυχία του αιγαίου..χαμένη μέσ'τον κόσμο..σ'ένα καράβι μέσ'την νύχτα..ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι φωτός μέσα στο σκοτάδι..και να πάω..να πάω..να πάω..χωρίς να ελπίζω και χωρίς να φοβάμαι τίποτα..απλά να ακούω τη θάλασα να χτυπάει τα πλαινά του καραβιού..τίποτα άλλο..απεραντοσύνη..