κάποιες σκέψεις με αφορμή το πάσχα και καθυστερημένες ευχές..

Χριστέ μου όταν γυρνάει ο τροχός της Ιστορίας και μπλέκεται μ’εκείνον της Μοίρας, μια δύναμη που δεν αναστρέφεται από τίποτα κι από κανένα..ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μέχρι το τέλος της ζωής μας..δεν ελέγχουμε τίποτα στις μικρές ζωές που μας έχουν εγκλωβίσει και δεχτήκαμε τα τείχη γύρω μας με ανακούφιση και με ένα αίσθημα ναρκισσισμού, που τι καλά τα καταφέραμε κι είμαστε ασφαλείς μέσα στα τείχη μας, και γύρω μας λυσσομανάν αδυσώπητοι ανεύθυνοι γύπες διψασμένοι για χρήμα και δύναμη, τυφλοί μπροστά στην ανθρώπινη ύπαρξη, αφιονισμένοι απ’την ίδια τους την μανία για υπεροχή και επικράτηση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ίσως δεν είναι μακρυά η ώρα που θα δούμε τα τραίνα του φασισμού πάλι φορτωμένα με κάποιους καινούργιους καταραμένους και άνθρωποι θα πεθαίνουν αβοήθητοι και άλλοι άνθρωποι δίπλα τους θα σφίγγουν τα δόντια και τον λυγμό στο στήθος γιατί δεν θα μπορούν ούτε το χέρι ν’απλώσουν , αλλά και να τ’απλώσουν δεν θα αλλάξει τίποτα..
Και θα χρειαστεί να περάσουν ξανά οι καταιγίδες του χρόνου , άγριες και θυμωμένες, γιατί πάντα ξεχνάμε, γιατί πάντα επιλέγουμε να μη θυμόμαστε, και θα σαρώνουν, ανεμοστρόβιλοι σκόνης και δεμάτια ξερόχορτα στην έρημο της ψυχής μας, μέχρι να συναντήσουν ένα πρωινό αθώο, μια ανατολή καινούργια και λαμπερή σαν την πρώτη αυγή του χρόνου ξανά και ξανά θα αρχίσει μια νέα πορεία..προς τη φθορά ξανά, αλλά θα είναι νωρίς και στην αρχή είναι θεμιτό και απαραίτητο να μην υπάρχουν μνήμες..
Αλλά οι μνήμες υπάρχουν, ραμμένες στο κύτταρο, ζυμωμένες στο χώμα και κάποτε ξυπνάν..και πληρώνουν..όλα όσα ξεχάστηκαν κι όλα όσα θυμούνται.. αρχίζουν σαν ένα σπίρτο που ανάβει στο σκοτάδι, τσάφ..και γίνονται άγριες πυρκαγιές που κατατρών και εξαγνίζουν μέχρι το κόκκαλο..
Επειδή μας εκπαιδεύουν να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε , επειδή αφηνόμαστε να μας αμβλύνουν την επαφή και τα δεσμά που μας δένουν με τη γη, με τον αέρα, με τις εποχές, με τις νύχτες, με τα όνειρά μας, δεν είμαστε πιά σίγουροι τι είναι αυτό που αισθανόμαστε και αν είναι αλήθεια..νιώθω ότι ζούμε στο τέλος μιάς μεγάλης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας..τόσοι αιώνες τώρα..τόσοι πολλοί που από την προηγούμενη μόνο κάτι ψίθυροι έχουν μείνει..για κάποια χαμένη ατλαντίδα.. για έναν πλανήτη που διεράγη… Πάντα ανώνυμα ανθρώπινα κορμιά, ανθρώπινες ψυχές συνθλίβονταν ανάμεσα στις μυλόπετρες του χρόνου και της ιστορίας, αίμα στάζει η ιστορία της ανθρωπότητας.. Ολους αυτούς τους αιώνες η πάλη είναι η ίδια..η επικράτηση, η εξουσία..η ύλη..να αποκτήσουμε..να κατακτήσουμε..να έχουμε..
Τι καταφέραμε?
Κάθε μέρα, σήμερα, μετά από τόσους αιώνες ‘πολιτισμού’ εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν, ακυρώνοντας καθημερινά με τον θάνατό τους τον δήθεν πολιτισμό της ανθρώπινης φυλής.. πεθαίνουμε είτε από πείνα και δίψα, είτε από αρρώστια..και τα δύο αποδεικνύουν χωρίς καμμία επεξήγηση πόσο λίγα καταφέραμε με τον πολιτισμό μας.. για το πρώτο ιδίως δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο να λεχθεί..δίπλα στους ουρανοξύστες με τα πολυτελή γραφεία, ξενοδοχεία, δίπλα στα φανταχτερά αυτοκίνητα, υπάρχει ένα παιδί που πεθαίνει κάθε λεπτό της μέρας από δίψα και πείνα..
Όσο για την αρρώστια, σε ότι καταφέραμε πραγματικά να θεραπεύσουμε, δημιουργήσαμε δίπλα της μια άλλη δυνατότερη για την οποία δεν έχουμε θεραπεία..με την οποία, εκατομμύρια άνθρωποι, κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, κάθε λεπτό της μέρας, πεθαίνουν με τσακισμένο απ’τον πόνο πνεύμα..
Πες ότι αύριο τελειώνουν όλα, άξαφνα..απ’το ένα λεπτό στο άλλο..όπως όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει και το ένα λεπτό είναι εδώ και το άλλο, απλά, δεν είναι..πες ότι, όλα τελειώνουν..και αφού περάσει ο πλανήτης τον Χρόνο που θα χρειαστεί για να επουλώσει τις πληγές που του άνοιξε ο Πολιτισμός, όταν κάποια στιγμή ξεκινήσει η επόμενη Περιπέτεια, τι θα είναι αυτό που θα έχει επιβιώσει? Ποια στοιχεία είναι αυτά που θα βρούν οι επόμενοι που θα τους κάνουν να πιστέψουν ότι εδώ υπήρχαν πριν και κάποιοι άλλοι κι ότι πέτυχαν αυτό, άφησαν παρακαταθήκη αυτό, αυτή είναι η Κληρονομιά ενός προηγούμενου, μεγάλου (?) πολιτισμού..τι θα είναι αυτό άραγε?
Το στοιχείο που θα δικαιώσει τον Πόνο, το στοιχείο που θα δικαιώσει το Αίμα όλων των αιώνων, όλων των ανθρώπων και του καθενός μας χωριστά?
Μιάς και είναι γνωστό, μας το είπε κι ο Χριστός, ότι ο ένας και ο κόσμος συνδέονται άρρηκτα. Η ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία του καθενός μας και η ιστορία του καθένα μας είναι η ιστορία του κόσμου. Λίγο ως πολύ. Οι αναλογίες και η τήρησή τους ή μη είναι αυτό που κάνει την διαφορά απ’τον έναν στον άλλον.
Αλλοι είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους προς την ιστορία και τους άλλους, άλλοι είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους μόνο προς τον εαυτό τους, άλλοι και με τις δυό, άλλοι με καμμία..
Αυτά τα πράγματα καθορίζουν και την προσωπικότητα και την πορεία μας πάνω στη γη. Αφήνουν ή δεν αφήνουν σημάδι. Ανάλογα με τις επιλογές του καθενός μας. Ο καθείς είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Και τις συνέπειες των επιλογών αυτών. Με τις οποίες ζούμε όλοι τις ζωές μας.
Γι’αυτό είπα να πάψω να γκρινιάζω και να κρίνω πιά τους πάντες και τα πάντα, λες και είμαι η τέλεια, με τις σωστές επιλογές και με την άψογη ζωή, λες και μπορώ να δώσω σε κανέναν τα φώτα μου.
Αυτό το γραπτό ξεκίνησε για να ανεβεί και ίσως και να δημοσιευτεί το Πάσχα, μια και τόχω συνήθεια κάθε γιορτές, να γράφω κάτι στον τοπικό τύπο. Φέτος δεν το έκανα. Για τον λόγο που αναφέρω παραπάνω. Γενικά τις γιορτές αισθάνομαι θλιμμένη, όπως και πολλοί άλλοι, και πίσω απ’αυτό κρύβομαι κι εγώ. Αλλά φέτος μια φωνή μέσα μου με κρίνει πολύ αυστηρά..και δεν μπορώ να της ξεφύγω.. Γι’αυτό καλύτερα, να κοιτάξω κι εγώ, όπως όλοι μας, να φτιάξω τη ζωή μου και τον εαυτό μου λίγο όπως ονειρεύτηκα ότι θα είναι και τα δυό, κι ύστερα να βγω να παραστήσω τον διδάσκαλο..Κι απ’ ότι καταλαβαίνω θα χρειαστεί να παλέψω πολύ..ποτέ δεν σταματάει αυτή η πάλη λοιπόν..
Ετσι, σας ζητώ συγγνώμη που δεν σας ευχήθηκα καλό πάσχα μέσα απ’το μπλογκ μας, ελπίζω να περάσατε καλά και ελπίζω να τα βρείτε καλύτερα με τον εαυτό σας και με τους γύρω σας από μένα, και αφού γυρίσετε από τις πασχαλινές σας διακοπές εύχομαι αυτό που θα βρείτε να είναι καλύτερο και να σας γεμίζει πιο πολύ απ’αυτό που αφήσατε..Πάντως, αυτό που πραγματικά θέλω να πω και στον εαυτό μου και σε όλους, είναι αυτή η ευχή, μέσα απ’την καρδιά μου: μακάρι να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και μακάρι να μπορέσουμε να κρατήσουμε την αγάπη όταν και όπου την βρούμε..
Με αγάπη..