Αντε καλή χρονιά κι ευτυχισμένο το νέο έτος..

Αντε γρήγορα, γρήγορα, λες κι έχουν ή δίνουμε και κανα νόημα στις ευχές που λέμε, το νόημα είναι στα μαγαζιά, στις βιτρίνες, στα μπουζούκια, στα μπάρ, στην καλοπέραση, φίλε μου..όλα τ’άλλα είναι φιλοσοφίες για αποτυχημένους..χριστούγεννα και πρωτούγεννα, όλες οι μέρες ίδιες είναι..έχεις χρήμα? Έχεις δύναμη..όλοι σε σέβονται, όλοι σ’εκτιμούν , ο κόσμος στα πόδια σου..ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους δυνατούς, κι όλα αυτά γιορτές και τα λοιπά, όλα αυτά γίναν για να αναδεικνύονται οι επιτυχημένοι, αυτοί που έχουν να ξοδέψουν, να διασκεδάσουν, να παν στην Αράχωβα, στο Σαιν Μόριτς, στην Πέγκυ Ζήνα, στον Ρέμο..να βγούν στην τηλεόραση, να χορέψουν , να γελάσουν..

Να, κοίτα τους άρχοντες του κόσμου..Τι κάνουν τις γιορτινές μέρες? Αν δεν κάνουν τίποτα απ’τα παραπάνω, και αισθάνονται λίγο θλιμμένοι, παρατάσουν τις βόμβες κι αρχίζουν και ρίχνουν κι όποιον πάρει ο Χάρος..γιατί? θα φοβηθούν κανένα? Πέρασαν οι μέρες που φοβόντουσαν..τώρα έχουν την δύναμη με το μέρος τους..ποιός να τους αντισταθεί? Κάτι αλήτες εκεί, ξεβράκωτοι, με τις πέτρες στα χέρια? Αυτοί ρε δεν έχουν να φάν, θα σηκώσουν και κεφάλι? Και άντε και σηκώνουν , τι να πετύχουν? Απέναντι υπάρχει μηχανή..Μηχανή αρματωμένη, από πάνω μέχρι κάτω κι από μέσα μέχρι έξω..και με όπλα και με ιδεολογία..την ιδεολογία του Δυνατού..Αυτό είναι το πρότυπο, κι όλα τα άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά..και για τους αδύναμους..τα είπαμε..

Τι να θυμηθούμε τώρα..ότι κάποιος θεός γεννήθηκε, ότι μίλησε για αγάπη, ότι αγκάλιασε τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άρρωστους , ότι τους άπλωσε το χέρι, τους γιάτρεψε, τους έδωσε ελπίδα και όραμα?

Ε, και τι σημαίνει αυτό? Ότι πρέπει να γίνουμε κι εμείς έτσι? Τι? Ότι ίσως θα μπορούσαμε, έστω και για λίγες μέρες να σκεφτούμε και τις οικογένειες στην άκρη της πόλης? Που δεν έχουν δουλειά, που δεν έχουν δέντρα στολισμένα, που δεν έχουν φώτα? Και να δώσουμε κάτι απ’αυτά που έχουμε εμείς που τάχουμε όλα? Τους γερασμένους ανθρώπους που μείναν μόνοι στη ζωή και δεν έχουν κανένα ούτε να τους αγοράσει τα φάρμακα? Τους άτυχους, τους μοναχικούς, τους άρρωστους, τους φυλακισμένους, τους χαροκαμένους, τους παρίες της ζωής?

Σιγά, εγώ δεν είδα στην τηλεόραση τόσες μέρες να ασχολείται κανένας με τέτοια πράγματα..Είδα βόμβες να πέφτουν και να σκοτώνονται παιδιά..είδα νοσοκομεία στις φλόγες και άνθρωποι αλλόφρονες να τρέχουν να σωθούν από κάποιους υπεροπλισμένους που ρίχναν καπνούς απ’τα χέρια τους..είδα παιδιά να σκοτώνονται χωρίς αιτία..είδα λαμπερά φουστάνια να παρελαύνουν όλη μέρα με ωραίες κυρίες..είδα την ψυχολόγο της πρωινής εκπομπής να χορεύει ζειμπεκιά περιχαρής για τα κάλη της και τα κιλά της..είδα αυτοκίνητα πολυτελείας να χαρίζονται σε κάποιους πλασματικούς ανθρώπους, ξέρω πόσο κάνει η σουίτα στο Σαιν Μόριτς τη βραδιά..δεν είδα ούτε μοναχικούς που λές εσύ, ούτε άρρωστους, ούτε φτωχούς..ούτε καμμιά αγάπη είδα..

Είδα προσποίηση, είδα κομπασμό, είδα αναισθησία, δεν βρήκα πουθενά το μέτρο το ανάλογο με την καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της..πόσο μάλλον το μέτρο το ανάλογο με κάποιες άγιες μέρες, ούτε με την άγια , σιωπηλή νύχτα του νέου χρόνου..

Δεν ήρθε κανένα παιδί στη πόρτα μου να μου τραγουδήσει..γιατί τα παιδιά τα έχουμε φυλακισμένα στα διαμερίσματα και στις υψηλές φιλοδοξίες, κι όσα τολμούν να βγούν έξω τα πυροβολούμε..και τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά..τρομάζουν και φεύγουν…και δεν μας δίνουν ούτε το γέλιο τους , ούτε το τραγούδι τους πιά..

Και τι αξίζει ένας κόσμος που δεν μπορεί να ακουστεί το τραγούδι των παιδιών?

Ενας έρημος, βομβαρδισμένος κόσμος..

Όσα ψεύτικα στολίδια και να κρεμάσουμε, όσες πανάκριβες βιτρίνες και να στήσουμε σα σκηνικό, τίποτα απ’όλα αυτά δεν θα μπορέσει να γεμίσει την καρδιά και την ψυχή..

Γιατί αυτό που γεμίζει τις ψυχές είναι πολύ απλό και δεν αγοράζεται με λεφτά, φίλοι μου..

Είναι αυτό που έχουμε ξεχάσει..

Να αγκαλιάσουμε με αγάπη τον άνθρωπο δίπλα μας και να πούμε μέσα απ’την καρδιά μας μια απλή ευχή:

Na είμαστε καλά αδερφέ μου, να είμαστε καλά, να αντέξουμε..